devr/im

devrim

temiz kalan tek yerdir 

devrim 

bütün bir yıl 

kirlenen duvarda 

ama görebilmek icin 

asıldığı çividen

indirilmelidir 

yapraklari biten 

takvim 

zorbalara direnmektir 

devrim 

bir çocuğun annesinin çantasından aldığı 

paraları altına gizlediğini 

söylememiştir dövülen hiçbir hali 

içinde yaşamaktır devrim 

dikiş kutusunun 

ve toplu iğneler gibi 

bir arada olmayı gerektirir 

karşı koyabilmek icin zulmüne 

makas denilen patronun 

gece ışıklar arasında

koşmaktır devrim 

ateş böceklerini 

yakalamak isteyen çocukların 

peşine takılır gün gelir 

yanıp sönen mavi ışıkları 

polis arabalarının

kağıt bir gemidir devrim 

bütün gemler 

hurdaya çıksa da sonunda 

taşıdığı özgürlük şiiriyle 

batmadan yüzer nicedir 

dünya sularında 

kim bilir kaç yunus görmüş 

kaç DENİZ GEZMİŞ

...

Sunay Akın

sana...

yağmur yağdı

ve hiç dinmedi,

büyüdükçe büyüdü

isli ve

yalnız

olmak

biliyorum!

insanın psikolojisinin ne durumda olduğunu sorgulaması, psikolojik bir gerginliğin meyvasıdır diyor kimileri....

belki de doğru.

insanın intihar eğilimini sorgulamanın yerine, onu bu noktaya getiren etmenlerin doğurdukları insanları nerelere parçalayıp uzatıyor onu sorgulamak gerekiyor.

kimeleri televizyondan fırlayanların hayatını arzularken...ben neden börklüceli mustafa'nın yaşamını arzuluyorum.

biliyorum!

türk kürt sevgilidir ulan!

bir hediye aldık, ama...

hayal bir delinin tualidir. menşeii belli olmayan renklerin çiftleştiği bir yataktır. kendi yönüne akmayan hırçın bir nehirdir.

toplumsal olmayan bir ütopyacı için hayatın teması budur.

ardına takıldığımız baloncukların kölesiyiz. -muş'lu, -miş'li geçmişlerin / geleceklerin peşinde sürünen kendimizin fakiriyiz. bir yere gelmek istiyoruz. ama geldiğimiz yer, hep kendimizden uzaklaştığımız yerdir. eski günahlara saplanan hançerlerin ucunda ömrümüz.


ateşin ortasında kalmış akrepler kadar gölgemiz net değil. 

kendimizden kaçan, 

toplumun en sadık köpekleriyiz.

zamanın sürüncemesiyle uğraştıkça, eski günahların gölgelerini büyütüyoruz yaşamımızda. kararsızlıklarımızın arasında, hayatımıza, hep yön veren toplumun beklentileri. en büyük korkumuz, kendimizle yüzleşmek.

halbuki orak bir kere yüzünü parçaladımı korkunun, direnişin ardı kesilemez hiç bir güç tarafından. inanç, bir garip kandırmacadır dogmanın kucağında. herşeyin uykusu sularında dinginken, diş kırılır düşlerin gerçekleşmemesine. herşey bir korkuyla engellere, kurallara ve dayatmaların getirdiği formel bir yaşama dönüştürülür. işte bu yüzden kimse kendisi olamaz.

bu yüzden, gün hiç mutlu doğmaz. ardında hep yaşayamadığımız, kendimizden kaçtığımız bir umudun çaresiz bekleyişiyle dağınıklaşır. bu dağınık günlerin cüssesi çok irileşir. geriye - ileriye eşit gidişlerin zamanı kalır. anlamına adres ise "hayat" denilir...

herşeye bir rest ile...