damla

özlem - e ... 

....kişi kala...

anne-m

saçının parıltısına 

şafak söktüğüm annem.

bir dokunuşuyla 

kuruyan hayallerimi 

şahlandıran seni

dilime kesiyorum 

isminin heceleriyle.

bu kuruyan çölün ortasında

bir umut eser...

kuruyan yaprak

ardından gökten düşen,

bir çift damla gözyaşı.

yeşeren tohum

çatlamış toprağın kalbi-ni yarıp,

güzün ayazına inat

kurşun dökerek 

toprağın uterusunda 

çoğalır...

bir arının iğnesiyle yayılır.

kabzası ağaçtan olan 

toprağın üzerine dikilen,

rengarenk çiçekli gelin ağaçların üzerinde,

kurşunu yeşeren tohumlar ile...

saplanır hayallerle toprağa yeniden.

beklenen bin yıllık sevda...

susar priapos.

hafif bir tüberkülozun ardından,

durur mu kurşun kabzasında

gözden fırlar göz yaşı,

yanakları yalar da süzülür.

kısa mesafeli,

uzun düşünceli bir maratondur bu.

içinde neler neler yeşeriyor.

esme rüzgar,

gürleme sema...

bırakan, bıraktıklarıyla anılmaz.

sinemizi dolayan yorgunlukla baş başa,

bir ölüm uykusunda,

abdest alırda gideriz.

....

tohum güneşin rengine 

kurşun dökerek büyür

döl, 

anaların rahmine saplanarak 

büyüyor,

ve biz dünyada,

kalarak piçleşiyoruz.

tıpkı kağıttan gövdesi kıvrılmış gemiler gibi,

dik başlayıp,

eğri biten bir sefer gibi olan 

hayatlarımızda olduğu 

gibi.

...

..

.

akl-i bet münazara

esrik bir akşam ertesi...

sevmek için genç ölmek için geç...

geçiştirdiklerim ile yaşamımı hep gözardı ediyorum. 

dilimi, dilim dilim eyledim. 

damağımda esrik bir akşamdan kalmalık var. 

annemin o taze nane katıklı çorbası yok 

bu soğuk diyarda. 

umutsuz ve kırgınlıkların sempatizanlığı mevcut burda.

yıldızların boyları dünyadan büyük bu 

yarım yamalak insanların yüzlerinde bilinçsiz bir mutluluk

bir nevi garip bir karnaval.

elimde bir toplu iğne,

etrafımda ise balonlar,

ve ben,

kerberosum.

söz ile fuzuliyi,

gam ile sevdayı anarım,

"...eksik olmaz gamımız bunca ki, bizden gam olup gamlu gider,  her gelen şad gelip yanımıza..." 

son.

boğazda bekliyordum seni,

elimde papatyalar, 

mevsimlik,

dilimde gelevera deresinin serinliği,

yüz paçalarımdan su sızarken,

kalbimdeki çatlaktan kaybettiklerimi saklayamıyorum.

dilimi kırıyor ve bugün

doluyorum.

dilimdeki 

tüten

düş/

tü.

kendimi okuyorum.../sevgilimle

kendimi okuyorum...

dilime pelesenk olmuşların düşbazıyım. içerimde sakladıklarımın kurbanıyım. bir kölelik yaşamı. hep birilerine ait olduğunu hissetmekten dolayı, kendin olamıyorsun. sırtında taşıdığını zannettiğin dünyayı, hep sen büyütüyorsun. göremiyorsun ileriyi. adım atarken birilerine bağımlı kalıyorsun yaşamında. ürkütülerek hep büyütülüyorsun. korkuların teması, hep aynı tüm insanlık için. coğrafya ayırt etmiyor. dil, din, ırk demeden seni bir güzel sıradanlaştırıyor.

sınıflara, sınırlara, sorunlarla bölünüyorsun. içerileri boş edilgen faktörler senin nefes almanı zorlaştırıyor. gülemiyorsun. hayatın en güzel eylemlerini yapamıyorsun. aşkı onların istedikleri kalıpların dışında yaşadığında ise, onlarca şizofren bir platonik olarak nitelendiriliyorsun. kimseye umut, hiç bir kalbe kalem olamıyorsun. bireyler kaybolup, yerlerine kalıp aşklar gelmiş bugün. sıradan ve bayağı görülen eski anlatılan aşk eylemlerinin yerini bugün sadece iki tema kaplıyor.

- sex

- gelecek

endüstriyelleşiyor hayat. bireyler köleleşiyor. bağımlı ve özgürlüğün ne olduğunu bilmeyen yarasalara evrimleşiyorlar. rakamlar ve sayılarla birlikte, metalaşıyoruz. devlet memuru mantığıyla üretimden öte isteğe hizmet ediyoruz. değerlerimiz oluşmuyor artık kendimize özgü. kendimizi ne kadar iğrençleştirip, satarsak ve ne kadar değer biçip onların kevaşesi haline getirirsek kendimizi, bize o kadar saygı gösteriyorlar. boris vian'ın, mezarlarınıza tüküreceğimin ana karakterine büründüğünüzde, onların normal de günah dedikleri, kutsal kitaplarında belirledikleri yapılmaması gerekenleri yaptığımızda, alkış tutup, onların idolü haline geliyorsun. bir garip halet-i ruhiye bu.

ruh sağlığını yitirmiş insanların yarasalaştığı bu dünya da yalnızlaşarak kendimi okumak; üzerimi çizmek, yağmurlu bir havada kafamı geriye atıp gözlerimden süzülen yağmur damlalarını içerime almak en güzel hayat eğlencesi. kendine bir kütük parçasından baston yapmak gibidir hayat. sabır ve ince bir işçilik ister. emek olmadan, zorluklar aşılmadan, hiç bir acı sindirilmeden bir yere gelemiyorsun. yeri geldiğinde temasını yitirmiş hayatınızdan ayrılmaktır yaşamak... 

anlamı ise: sol anahtarsız güftelerin mevcutluğudur. zaman dizlerinizin altından kayar da gider ya, toprak tepenizde kubbe olur. dilinizi dişlerinizle parçalamak istediğiniz pişmanlıklarınızın hatıratlarında; tutamadıklarınız, söyleyemediklerimiz için biçilmiş bir garip acıdır bu şizofrenlik. tıpkı aşağıdaki monologtaki gibi:

-kaç kere kendimi ifşa ettiysem sana, bugün o kadar fazla öldürüyorsun beni. 

-ben seninle bir gelinciğin kırmızı duvaklı narin yapısını oluşturmuştum.

sevgilim/e.

-son-

çığlıklar sözler ile aydınlanacak!