Seteb

tanrım!

aylarca kendime direndim. dayanabilecek canlı hücre birikintileri aradım, dokuları vardı ama çıkarlardan ötesi değillerdi.

zamanla çok şey değişebilecek diye inandım, inançlarım dilimin ucunda çürüdü.
istanbul"un hangi sokağına sapsam, ayağım hep bir yalnızlık tümseğine takıldı. günlerce banklarda uyudum, sırf yollardan geçmeyeyim diye.
ama güneş açtı, kendime soyundum ve anladım ki
"ben bundan asla kaçamayacağım."

ben kafamda kurduğun seni unutamıyorum. ne yaparsam yapayım, seni tahtından indiremiyorum.
güçlüsün..
sen benim yalnızlığımın bir eserisin. bir notada, bir resimde, bir çizikte sana rastlamak, her şeyi yeniden başlatıyor.
kulağıma fısıldadığın ilk günü anımsatıyor. ben daha küçüktüm, sana baktıkça hala küçülüyorum..
ama eskisi gibi değiliz, bana şarkılar söylemiyorsun artık,
gerçi sen kimseye şarkı söylemezsin..
varlığını hissetmek..
sen benim gözlerimi açıyordun, oysa ben iyiliğe inanmak istedim.
biliyorum, bana kızgınsın. ama birbirimize daha fazla zarar veremeyiz ki artık.
dön bana istiyorum..
sensizken düşünemiyorum bile, hayallerimi silahlar zorluyor.
notalarımda savaş var, sesim türlü işkencelerden sonra yırtılmış bir kaç ses telinden ibaretmişimcesine çıkıyor.
benliğim dalgalı sulara karşı koyamıyor, kendimi bağlamak istediğim herkes elbet hiç gezinmek istemediğim sokaklardan geçiyor.
parmaklarım kırık, bileklerim burkuk, ellerim kan içinde.

yokluğunda, kendimi aşkın varlığına inandırdım. şimdi ondan, senin ettiğinden bile daha fazla nefret ediyorum.
çünkü seni hiç çağırıştırmıyor. seni doyuramadığı gibi, beni de tatmin etmiyor.
şimdi, sana yıllar önce olduğundan daha muhtacım,
elini uzat bana, kimse bizi bulamaz..
hiçbir şeyin yokluğu senden öte değil..
götür beni ülkemize..

Yazar: lúthien