domuz dünya

şimdi kanatlarımı eriten güneşe doğru uçuyorum….

(bir intihar kronolojisi bu….)

tuzla* bezenen bir bedenin dünyaya gelir gelmez, hiç döl yatağından ayrılmak istememesiyle başlayan bir ruh maskesi…

ikarusun kaçışı değil bende ki.

farklı, çok farklı bir sebep var.

kimsesizce ölüp – gitmek.

kaderciliğin içinde, utançla eşitlenen intihar arzusu bu,

sarışın başaklar gibi

tomurcuklanan çocukların,

geleceğini koruyamadığımız için

bize bıraktıkları yok olan mirasları;

dünya

yaşanmaz olmuş…

ruh boşluklarımızı

doldurmaktan

vaftiz edilmez halet-i ruhiyelerimiz

intihar bir utançtan öte şereftir….