yapay soğan

şimdi kanatlarımı eriten güneşe doğru uçuyorum….

(bir intihar kronolojisi bu….)

tuzla* bezenen bir bedenin dünyaya gelir gelmez, hiç döl yatağından ayrılmak istememesiyle başlayan bir ruh maskesi…

ikarusun kaçışı değil bende ki.

farklı, çok farklı bir sebep var.

kimsesizce ölüp – gitmek.

kaderciliğin içinde, utançla eşitlenen intihar arzusu bu,

sarışın başaklar gibi

tomurcuklanan çocukların,

geleceğini koruyamadığımız için

bize bıraktıkları yok olan mirasları;

dünya

yaşanmaz olmuş…

ruh boşluklarımızı

doldurmaktan

vaftiz edilmez halet-i ruhiyelerimiz

intihar bir utançtan öte şereftir….

ölüm anları:

ovadan süzülen rüzgar ile

bedenini süzer bu anlar…
gözü bağlı bir leylak kokusu

genzine dolanır.

bütün yaşamın bir film gibi

ince ve karanlık olarak,

gözünün önünden geçer.

ve susarsın

boğazın boğumlanır,

kelimeler dilden çıkmaz,

uyarılmaz olur sinirlerin

kısmi bir felçtir intihar…

acı çevirir o küçücük güneşimizi.

karanlıklaşmış geleceğimiz,

doyumsuzluklarla yaşanamayacağını öğütler

bu his ölümü koklatır…

taşarak evlerden, taraçalardan,

trabzanlardan…
gelip sesimizin yerini alır.
ruhun esnek hali katılaşıp kalır.

alaca karanlığın,

daim baldıranıdır bu

yükseğe geçişe doğru…

ve kuşlar gibi sırata doğru…
fildişi gibi keskin ve kırılmaz rüzgarın tavrı gibi.
dağ kadar engin ve dik güneşin iskeleti gibi.
tahta heykeller arasında,
denizin yavrusu gibi

küçük bir japon balığı gibi

safça zorunlu bırakılmış mahkumluktan

kurtulmaktır bu...

geride bırakılan tahta heykeller arasında…

içlerini sündürülmüş kan ve et

kokuyor taki bu vaftiz anına kadar

bitti.

söz: ben küçükken kaç yaşımda doğdum bilmiyorum. annemin sancılarını işittiğimden beri uyandım. acıyla ağlasamda götüme ilk şaplağı doktordan yedim ve sustum. tahakkümü, o zaman tanıdım ve düşmanı oldum.