biz geceleri perde ettiğimizi sanıyoruz hayallerimize...
konuşmalar pamuk ipliklerine bağlı bir samimiyet örgüsüyle devam ediyor... çiğ akşamları doğruyoruz tahta beyinlerimizin üzerinde. zaman kaybetmeyi ve sonrasında yakınmayı seviyoruz. dünyayı zifiri karanlığa gömen zebani kevaşeler gibi...
çürümüş bedenlerimizle, gün gün toprağın parıltısını matlaştırıp derin bir karanlığa sürüklüyoruz... bir garip rüya olmalı bu. uyanmak gerek....
zamanın ilerisinde ilerlediğimizin sanrısıyla, kelimelerin üzerinde oynuyoruz hayatla. onun bızırına parmak atarak sulandırıyoruz. üzerindeki çimleri her bir tarafa serpilmiş bir başka vadiye köle olurcasına bağlanmışız. içerisindeki aldığımız hazlarla...
korkunç...
basit bir drama aslında bu. psikolojik ve fizyolojik bozuklukların ezikliğini hissedenlerin bağımlılığı... yönetimlere dahi yön veren aciz duyguların, titrek halleri. piç bırakılmış düşler ise hep hakim oluyor dünyaya... kurtarılan tek olgu ise insanın hayvani güdüleri... absürt bir gerinme hareketi ile titreyen bacakların korkudan erken boşalması ile, hayatlar bir çok zaman böyle piç hikayelere sahip oluyor...
sonrasında ise bir yıkım....
لحن جميل أن يموت مع
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder