göz bebeklerine....

yapabileceğimi biliyordum... 
ama onlara 
hiç söylemedim. 
korktum. 
birileri bir kez öğrenince... 
seni düşürebilmek için 
herşeyi yapıyor. 

bir ormandan yükselen ağıtın içindeki umut sesleriyle dinle...

sana şimdi itiraf ediyorum.

 dinle: 

sardunyalarla dolu toprak bir yolda, üzerime ahmak ıslatan cinsinden bir yağmur yağıyor bugün. nemlenen toprakta ayaklarım yavaş yavaş batıyor bileklerime kadar. nefesime dolanan o toprak kokusuna uzanıyor ruhum. saçlarıma yapışıyor çiğ taneleri... söyleyemiyorum bir türlü ruhumun bu öksüz hallerini sana.

 
- hisset. -

belki de bir garip hayal bu. ruhumun bölünmüşlüğüne dolanan umutlarımın sararıp bedenime düşmesiyle çoğalan kırılgınlıklarım...

delice!

hepsi ölmüş bir ruhun gölgesinde ketumlaşan düşüncelerin sesleri. bunları konuşarak çoğalttım. aramızdaki ayrılığı sayarak çoğalttığım günleri tamamladım bugün. ve sana söylediğim bu satırların içerisinde, manik depresif bir ruh bozumunu çürütüyorum. korkunun kokusu değil bu. bu olsa olsa yükselen göz yaşları...

olsa olsa kirpiklerimin arasına çektiğim tüle sinen sigara dumanıyla nemlenen dimağımın tedirgin serçe telaşıdır.  yağmur durdu ve şimdi kış bitiyor, çünkü sen benim olmanın eşiğindesin. meğersem ben bir garip düş pişiminin taşma noktasındaymışım.

oysa gerçekti benim için bu.

şimdiyse durdum.

bak: kimse yokmuş dışarda. içim dışıma vuruyor sardunyalı yolda. su vermekle unutamadığımız çiçekli rüyanın adıymış karşılıklı aşk: ve alnından bir günaydın gibi düşürdüğüm sabah, sağ yanımda unuttuğun kedermiş beni sana kenetleyen sevgili.

bu bir olmanın arefesi...

bu:

benim için herşeyi barındıran eşsiz bir mitos.
anım, amacım, yaşamım... bu kaygılarım...
geçer...

dinle yalan söyledim,
geçmez değişir.
artar ve tükenmez.

gelde öp söz öbeklerimden...

sevdim.