Basın Kime Özgür - Deniz Yıldırım

Bu ülkede özgürlük tahakküm için terörist, otorite için toplum açısından tehlikeli örgütlü eylemdir...

Alıntı: Tutuklu Gazete...

Sil/dim

caddelerle ve lağımlarla, azizelerle ve orospularla, kahramanlarla ve ketum insanlarla, dilencilerle ve götü boklu üstü takım elbiselerle kuşanmış yavşak insanlarla ve bütün bunlara inat her şeyin farkında olan delilerle dolu foseptik hayata işemek...

we could be heroes just for one day

hepimiz bu şizofreniyle dünyayı beceriyoruz....

aslında bu bir sanrı. imgelerimizin içerisinde bile ona karşı işlediğimiz bu kendi, kendimize gerçekleştirdiğimiz tecavüzün suçundan kaçıyoruz. nereye... bir boşluğun kenarına.... insanın tepenin kenarından, boşluktan gelen o çekici nefesi koklaması... zamanın üç-beş köpeğin uluması olduğunun dayatması beistir. bir çokları bütün kuralların insan yaşamını düzenlediğine inanırken, birçokları da bu kuralların insanlara yöneticilerin dayatması olduğunu söylüyor... ama hepsinin unuttuğu insanın kendi yarattıklarına köle olma sorunsalı...bu sorun insanın aklına; insanın kendi kendine tecavüz etmesi için mutlaka birşeyler geliştirdiği manyaklığıyla yaşadığını düşündürtmekten başka birşey  getirmiyor.

piçler bırakıyoruz...

düşüncesizliğimizden ötürü, fakirleştirip, dünyayı körleştiriyoruz...toplumların konuk olduğu topraklar, çölleşiyor. geçmişin bizim olduğunu unuttuğumuz kadar, geleceğin çocuklardan aldığımız bir miras olduğunun farkında değiliz. umarsız ve duyarsızca parçalıyoruz. acıma duygusundan öteleşerek boktan bir hayat felsefesi oluşturuyoruz gelecek için. bu yaşam bizim elimizle öizdiğimiz bir sembolist yaşam...ne kadar kalem varsa, onun kadar silgi ya da temizleme malzemesi var...yeterli olan istemek. hadi başla.

Sil

biz kaybetmeyeceğiz!

ben ölümün kokusunu soluyan damarlarımdaki kana isyan ettikçe, bir şeyler engelliyor. 

bilmiyorum.

bir şiltedir bizi çürüten. bazı bağımlılıklarımız yüzünden askı misali değişiyoruz. değişip, devşiremiyoruz hayatta. git gide çürüyen et parçaları haline geliyoruz. herkesin herkesleştiği bu dönemde, kullanılan en büyük silah ise aile. isyana karşı, değişime karşı, mücadeleye karşı yapılacak en basit saldırı yöntemiyle bizleri bu savaşta güçsüz düşürmeye çalışıyorlar. piç mi olmamız lazım bilinmiyor...

saçma ise her şeyleşmek...

bu aileyi ve bireyi ortadan kaldıran bir unsur gibi görünsede bizi mahşer inancına çeken iktidari bir hayalin gerçekleşmesinden başka bir şey değil. istesek de, istemesek de geçmiş zaman geleceğin üzerinde bir tahakküme sahip... çünkü tahakküm yalanlarına geleceğe yön vermek için yaptıklarına bugünde yalandan elbiseler giydirip, makyaj yaptırarak zihinlerimizin sokaklarına salıveriyor. bizde onlara ödünlerimizi vererek, hayallerimizi boşaltıyoruz zihinlerimizden...

tehlike içsellikten uzaklaşıp, başka bir ram olmak...

ya da:

koyun olmak, toplumsal bir fert olmaktan değil, hayatına dair düşüncelerini kaybetmekle başlıyor! 
 
bu yüzden galeano'yu dinlemek gerek: " bilmesek de, istemesek de geçmiş zaman şimdiki zamanın içinde bütün canlılığıyla tik - taklarına devam eder... ama bugün, hatırlama hakkını canlandırmak ve hayata geçirmek hiç bir zaman olmadığı kadar gerekli: geçmişi tekrarlamak değil, tekrarlanmasını önlemek için, aptallığın ya da talihsizliğin sürekli yankısına mahkûm olmayan seslerle konuşabilmek için..."

...savaşmamız lazım. herşeyi kaybetmeyi göze alarak, yarına dair, pastel renkler bırakabilmek adına savaşmak lazım. bir çocuk ninnisi gibi ezgisel bir isyankarlıkla savaşmak lazım. korkmadan üzerilerine gidip, geçmişte yaşattıkları ve bugünde üzerlerine bizlerin hayalleriyle kıyafetlendirdikleri boktanlıklarını sıvamamamız lazım.

uyanın!

kaybetmek yitirmek değildir!

adil birey

 

adil birey kimdir, nasıldır, nasıl olmalıdır soruları artık anlamsız.

düşünemeyen ve iktidarın ağzından konuşan her bir fert sınırları çizilmiş bir biçimde yaşarken...diğerleri ise çeşitli baskı süzgeçlerinden geçirilerek asimile ediliyor. 

bu katliama sessiz kalan her birey düşünmeden yoksun, birer maymundur....başkasına dokunun yılanın kafasını ezmeyen maymundur!

all street have to live with childs

hepimizde piç bırakılmış bir çocuk hikayesi var...

neresinden tutarsan tut, bu boktan hayatın bir noktası eline yapışıp pişmanlığı doğuruyor. bir sokak hikayesi: 

bu hikaye acı bir ağıt içermektedir. insanlığın ağıtını içermektedir. bu ağıt çürümeyle gelen deformasyonun nasıl bir etkiye sahip olduğunu bize buram buram dayatmaktadır. kısaca bu hikaye sokakta başlar, evlerimizin içerisinde devam eder... evveliyeti olan düşüncesizliklerin önüne geçilmediği zaman hayat zararlarını toplumdan çıkarır. zaman geçmişten günümüze gelmektedir. gök yüzü giderek ağır bir sanayi kokusuyla sevişmektedir. bu kokuyla sevişmekten öte, kapitalin tecavüzüne uğramaktadır hayatlarımız. ve bizler suskun saksağanlara dönerek şakıyamıyoruz doğruluklarımızı. nasıl başladı derseniz çok basittir; 

sokaktan... 

temeli sokaktan çocukların koparılmasıyla başladı. mekanik bir sistem. önce çocukları kopardı sokave ktan. sesi yok etti kaldırımlarda. toza bulanmış bir gençliği yok şimdilerde kimselerin. kaldırımlar piç bırakıldı. çöpleri değerlendiren bir guruh yok yollarda. sigara paketleriyle oyunlar düzen, kutu kola paketlerini toplayıp onlardan para kazananlar yok. uçurtmalar yapıp, gökyüzünü renklendiren bir coşku kalmadı hayatta. herşey giderek mekanikleşti ve modernize bir hal almaya başladı. bu beraberinde asosyalizmi, sanal deformizmi doğurdu. 

herşey gelişiyor, herşey modernleşiyor ama insanlar daha ilkel bir konuma evriliyor. ters bir gelişim sürecinden öte birşey değil bu...

unutmamak gerekir ki; her tohum kendi kökenine evrilir. 

sonuç: isyan çocukların sokaktan kopartılmasıyla ütopya haline getirilmiştir. 

hadi güle güle...

algıda açlık!

açlık bizimkisi...

ruhumuzun fahişe hallerini seviyoruz. pazarlanmak ve satılmanın hazzına ulaşmak için kendimizi tüketiyoruz. tükettikçe çürüyen hayallerimizin peşinden şizofrenleşiyoruz. çürüyoruz. susuyoruz. ve sürekli doğanın ardıllarını yok ediyoruz. doğanın katliamını izliyoruz. nehirlerin bacak arasına yerleşerek, üzerlerine kendi tahakkümümüzü kuruyoruz. sömürüyoruz gücünü. alıyoruz içersindeki ruhu olan canlılığını...bilmem kaç kw' lık enerji için... 

ne için?

...kendimizin şah damarını boynumuza urgan yapıp intihar ediyoruz. gün be gün maskelerimiz, kılıflarımız oluyor. üstümüze örttüğümüz ölü tabakamız kalınlaşıyor. ters bir evrim sürecini yaşıyoruz. teknoloji gelişiyor, insan modernizimin doruklarında yaşıyor. ama istekleri her daim daha da ilkelleşiyor. yaşıyoruz. patronların kevaşesi olup, onların libidolarının temizlenmesi için yeri geliyor sadık bir fahişe,  yeri geliyor tertemiz bir peçete olarak  hayata doluyoruz. 

neye?

...derimiz üzerindeki bu ağır his, çürümüş ve kokuşmuşluktan başka birşey değil. yatak odasında, sokakta, işte her yerde pis bir koku yayıyor. dayanılmıyor... git gide duygularımızın zihnimizden kopmasıyla, pavlov' un köpeği gibi sistemin, sadık ibneleri veya lezbiyenleri oluyoruz...

hepimiz kendi yarattığımız homofobi ve milliyetçilik gerektirmeyen yerlerde voltalar atarak, onları ilaheleştiriyoruz. üzerimize çullanıyor bu aptal dava... bu  toplumsal diş olan halkı, bir arada tutmuyor. kış estikçe biz değişiyoruz. 

acı.

sur' u çaldı israfil. 

peşinde cellatlar, gökyüzünü baltalıyor ve melekler yeryüzüne dökülüyor. -bu bir alemettir-. insan... korkularının sadık köpeği oldukça, birilerinin boyunduruğu altında ezilmeye daimi olarak muhtaç olmaya devam edecektir... üzerine düşütüğümüz korkularımızın, karınlarını parçaladıkça hayallerimize gebe olan korkularımızın karnından mutluluklarımızı sezeryanla alabiliriz. 

yeter ki farkında olabilelim.

C. Pavase'nin dumanını soluyalım son kertede. haydi söyle: "..hepimiz iğrenciz bu dünyada, ama bir gülümseyen, gülümseten, içten bir iğrençlik var, bir de çevresinde bokluk yaratan, başka, yalnız bir iğrençlik. Gel ki sonuç olarak, en aptalcası da değil." 

umarsız piçlerin saçmalama sanrılarıyla... biz algıladıklarımızla yaşatıyoruz bu dünyayı. hadi eyvallah.

to be slave our lies

...her bir düşünceyi dilde giyindirip, toplumsal alanda dini sembolik hale getirmek yalandır.

konuşmanın yalan olduğunu söyleyen burrows bu yüzden yasaklanmıştır. tıpkı nietzsche gibi:

bizi hala nice tehlikeli serüvene kışkırtan hakikat istemi, filozofların şimdiye dek saygıyla söz ettiği şu ünlü hakikat perestlik... karşımıza şimdiden ne sorunlar çıkardı. bu hakikati isteme!ne tuhaf, ne belalı, sorgulanası sorular! uzunca bir tarihi olmuş. yeni de, henüz başlamış gibi görünmüyor mu? sonunda inancımız sarsıldı, sabrımızı yitirdik, dönüverdik sırtımızı; ne harika değil mi?

GOD İS DEAD!

 

..because we were killed him.

dünyanın bir tarafına güneş doğarken, diğer tarafında güneş toprağa gömülür. ahlaksızlık ve gizemli olaylar işte bu zaman aralıklarında cereyan eder. bunların yönetilmesi insanın iyileştirilmesi yerine, çeşitli kuralların boyunduruğu altında, ormanında hapsedilmesiyle olanaklı hale gelmiştir. tehlike, umutla gerçeğin sıvanacağı sanrısından emin halde, hareket eden bireyin, monotonlaşmasıyla gerçekleşmiştir...

 

 

 

toplumların bir şekilde disiplin altında tutulması, belli zümrelerin işine gelmektedir. saltanat bunun neden gerek ve şart olduğunu geçmişte bize göstermiştir. günümüzde saltanat rejimi, modernize edilerek, imitasyon demokrasi kavramlarıyla yeniden şekillendirilerek, başımıza bir çuval geçirilip, içerisinde yaşamamız için zihnimize empoze ediliyor. toplumsal ayaklanmaların felç bırakıldığı bugün de umutla yaşamak, arşın arşın insanlara; çemberleri içerisinde yaşamaları için salık veriliyor. toplumsal metaforlar her daim geçmişteki gibi en iyi silah. 

 

televizyon, 

cep telefonları, 

bilgisayarlar... 

 

kitle parçalama bombalarıdır. 

 

hadi ölün!

 

 

 

khitruk ne kadar haklıydı adasında.

bu ironik bir süreçte doğmuştur. dünyanın oedipus karakterli olduğu zamanlarda zıtların çatışkısı ile doğan sistemler, bireyi köleleştirmiştir. sorgulayan birey çoğu zaman en iyisiyim ben diyerek, kendini köleleştirmiştir. süreçte devamlı aynı eksende, militanlığını harlandıran düşünceleriyle herşeyin üzerindeki sis tabakası sayesinde, sistematize edildiğinin  bilnçsizliği ile yarasalaşmıştır. gündüzleri uçup, geceleri yataklarında askı olmuştur. bedenlerin bu çürümüş ve kan dolu yapısı kitleselleşrek sokakta tahakküm etmiştir. insanların hayatlarının içerisinde kukla olması; geçmişe olan ilgisizlik, geleceğe karşı olan şuursuzluk ve bencillikten başka birşey değildir. 

 

sonuç olarak: insan sanrılarla hareket edip, kendi tecrübelerinden korktuğu zaman bir çok belayı yaşamaktan kaçınamayacaktır. buna en iyi örnek oedipusun yaşadıklarıdır:

olay insanın, korkularının kölesi olmasıyla başlar: thebai kralı laios ile iokaste' nin oğludur. delphoi kahininin laios' a oglunun onun katili, annesinin de sevgilisi olacagini söylemesi üzerine, kral tarafindan dağda ölüme bırakılmasıyla başlar. bu korkunun raslantılar ve hayatın olaslıklardan oluşması gerçeğini değiştirmemesi sonucuyla oldukça trajedik bir duruma bürünür. çobanlar tarafindan bulun oedipus korinthos kralı polybas tarafindan büyütülür. ergenlik çağına gelince, delphoiye gidip, kahinden doğumundaki gizi açıklamasını ister ve kendi babasını oldürüp, annesiyle evleneceğini öğrenir. bunun üstüne, yurdu sandığı korinthos' a dönmemeye karar verir. philais' te bulundugu sırada yaşlı bir yolcuyla (ki bu laios'tur) kavga ederek oldürür. thebai' nin kapılarına geldiginde, kente korku salan sfenks' in sordugu bilmeceyi çözüp, ödül olarak, laios' un dul eşiyle evlenir. gerçek ortaya çıkınca, iokaste kendisini asar; oidipus körleştirilerek, oğulları tarafindan thebai' den kovulur. kızı antigone rehberliginde yollara düşüp, atina dolaylarinda sırra kadem basar. 

hadi yalanlarımızın kölesi olmaya devam!

tohumlar özgürdür! viva liberty! via campesina!

tohumlar özgürdür!

viva liberty! 

via campesina!

çiftçiler, hayallerimizin militanlarıdır. çiftçinin dünyasıdır hayal etmek. hayaline kılıf giyindirip, toprakta inşaa etmek, onun mevcudiyetinin tek gerçekliğidir. mücadeleci ve çatışmacıdır. toprakla dünyanın, içindeki karalığı söker alır... 

bedelini, nasır tutan elleri vermiştir. yüreği, yeni anne olmuş, kıpır kıpır bir kadının evladına olan o sade, vaftiz edilmiş sevgisinin yoğunluğunu barındırır. toprağın saçlarını okşar tohumlarla. tohumlar onun, gözlerinden döktüğü yaşdamlalarıdır. dünyaya, ters bir varoluş sürecinin hayat bulmasıdır. toprak terler, yüzü ıslatılıp, yumuşatılır... sonra bacakları arasına salına salına emekler tohumlar.

geçtikleri yerde dilden düşmekten ürken kelimeler, bu hissi anlatmaya kıyamaz. kendilerini idam etmez. hayaller kelimelere bürünerek, dilde suskunlaşır. lal olur. obsesif bir bulantıyla, o duygunun eşsiz şaheserliğine bulutlandırarak gözlerini gezdirir...

işte bu içerisinde yavrusunu koruyan bir anne gibi, şefkatli ve parçalı olan toprağın en açık ruh çıplaklığıdır... zamanla pul pul tüm köşelerini saran fideler, onun ergen kızlarıdır. bakmaya kıyamadığımız, öpmekten çekindiğimiz, kokusunu zihnimize üryan ettiğimiz yeni doğmuş bebeğimiz gibidir yeşerttikleri...

göğüsleri dik dik, dudakları al al salkımlanır meyveleriyle... insana verdiği haz duygusuyla, yağmurların bedenini yıkamasıyla yükseltiği koku, nefeslere dolanır. en istemli astım krizlerini yaşatır insana. ciğerlerinize çektikçe dolar, doldukça hayallenir, hayallendikçe direnirsiniz. tırnaklarınızla tutarsınız uçlarından... zamanın sabır kilometrelerini, en içten adımlarıyla geçersiniz. olgunlaştığında, yüreğinize üşüşen duyguların yamaçlarında, hırçın bir çocuk gibi uçurtmalar yaparsınız mutluluklarınızdan. tepeye, çok tepelere dolarsınız.

özgürlük onların sarı buğday başak saçlarında dalgalanır. baranlar çağıldar üstlerine...yürek aralıkları tohumsuz viranedir toprağın. kimsesiz, militarist bir düzenle hapsolur tohumlar. özelleştirilip, yaşam hakları ellerinden alınır. mülkiyet sınıflandırır onları. annelerinin uterusuna daha düşmeden, kılıflandırılırlar... mülkileştirme arttıkça dünyada, düzen gelişir ve katılaşır. sistem katılaşıp, herşey buharlaşır...toprak yabancılaştırılır yamacındakine. sığmaz. durağan kalmaz.

çocuk türkülerinde ki o coşkulu ses gibi ellerine aldıklarıkları kazma, kürek, tırpan, orak, ve çekiçle direnişe, direnişle cevap verir. çiftçilerdir onlar. ne sıra sıra yürür, ne de takım elbiseleri içerisinde bir estetik kaygısıyla, tüketimin en  kalın peçetesi olurlar... onlar gecenin loş, zifiri karanlığında bile toprağın derisini çatlatan tohumların kutsal bekçileridir. ne kerberostur, ne lethe. onların güzel athenasıdır.

viva via campesina! tohum mülkiyetine hayır!

devrim devirmek değil, yok etmektir!

düsünmeyi bir kenara bırak!

sönmemiş kireçteki ten yangınlığı, beyaz zencilerin gövdesini taşıyan ruhların direnişiyle... devrim devirmek değil, yok etmektir! sistem yanılsamasının öksüz çocuklarıyız bizler! 

öksüz serçeler kadar sarhoş, rüzgarın koyunlarıyız bizler. kullaşmış, kullanılmış, buruşturulup akvaryumlarda melodi edilmişiz. diğerlerinin şuurlarını şenlendirmek için. onlar için. kır sanal kavrayışları, inançları, dogmaları...cama karşı harakiri yap. sen kırmasanda, ardılındaki parçalayacak bu çemberi, inan. işte o zaman en gür sesimizle türkülerimizi omuz omuza söyleyeceğiz sevgili balık...!

özgür düsünceli insanlar...!

hayat tezgahlarında meta olmayacak kadar ele sığmazlar. hayalleri angora kadar serttir. zihinlerini önyargısızca ve kendi adetleri, ayrıcalıkları veya inanışlarına ters düşen bir şeyleri anlamaktan, korkmaksızın kullanmaya hazır olanlardır. bu insanlar, düşüncelerini ve duygularını diğerlerinden farklı algılayarak yaşarlar. bu onların bilincinin bir tür göz aldanmasıdır. kimileri nesirlerine kanar. kimileri sabunlarına bıçak darbeleriyle doğar. kimileri yağlı boyalarına sürtünür tuallerde. kimileri ise notalarda soldan yumruklar indirir zihinlere, ölümsüz doğmak adına... bu geniş ve sınırlandırılamaz vaziyet, mülkiyetsiz bir belleği doğurur. kültür belleğidir bu. bu bağlamda özgürlük insanı bireyleştirendir.

...insanın yüceltmediği bireyin, toplumsal alışkıdaki tepki mekanizmasıdır devrim. bu kültürün korunmasıdır. ve kültür, sadece yaratıcılık ve oyun üzerine yerleştirilmiş kutsal bir  yıkıcı sınırdır. kutsal sınırlar üzerine gidildikçe incelir ve sorgulandıkça evrimleşir. gelişir. devrimler de sorgulandıkça gelişir, sağlamlaşır / sarsılır ve halkaları yayılan kültür kutsalları ile tarihte ve zamanda asiler, fahişeler, berduşlar, hippiler, uykusuzlar, deliler ve toplumun tüm dışladıkları tarafından sınırları yok edilir. bu iktidar ve onun sur' ları için bir aldanma, bir hapishanedir. kerberos ve lethe onların saldırganlaştırıp, korku dolu bireyler haline gelmemizi sağlamıştır.

...sistem yalnızlaştıran, asosyalleştiren, formata sokan, tabulara büründüren ve kişisel arzularımızı, sevgimizi, en yakınımızdaki bir kaç kişiyle sınırlandırmamıza sebep olur.  şizofrengi bir melodidir bu. bunu kırmak zihnimizdeki baltalarla mevcuttur. yavuz çetin' in satılığa çıkarttığı kelimelerinin beis rüyasal halidir. açık bir aldanmadır onlara göre. tedavi sürecini getirir. tımarhaneler ise focoult' un çözümlediği gibi, iktidarın kılıflı hapishaneleridir. insanları kendi isteklerince plakalandırırlar buralarda. yapmamız gereken şey, merhamet dairemizi, var olan her şeyi ve kendi güzelliği içerisindeki bütün doğayı içine alacak şekilde genişleterek, kendimizi bu hapishaneden kurtarmaktır. bu ütopyadır kimilerince ...

bu bir direniş kültürüne ve direnim isteğine zorluk çıkarıp ona itaat etmemeye varan birey olabilme kültürüne sahip olabilmeyi sağlar. çürümüş liberaller bu özgürlüğü, farklı bir formülle değerlendirmek istese de devlet aygıtını yönetenlerin ister kapitalist, ister komünist, ister sosyalist, ister gandhiciler veya kim olursa olsun, onlar tarafından iktidarın kaçınılmaz olarak kötüye kullanımına karşı durmanın tek yolunun bireysel devrimin olacağını gösterir bize yaşanılanlar. daha net çizgilerle: 

devrim sınırlandırılmayacak kadar katliam dolu, düşünce dolu, özgürlükçü ve cani olabilmektedir. devrimin anlamı hakkında birazcık deneme yapan her birey düşünmeli ve düşlemelidir. bu terim şimdi o denli kırılmış ve yıpranmış ki liberaller kendilerini anarşist olarak görüp, yaşamı gücün hiyerarşisi altında irdelemektedir.  kevaşe sistem sülüklüğünden başka birşey değildir bu. ve o kadar çok her yere çekilmiştir ki tüm kültürel dimağı, çürümeye yüz tutturulmaktadır. her ne kadar basit de olsa temel bir tanıma geri dönmek gerekli. anlayışta sadeleştirip, devrimi bir sürecin, aynı noktaya geri dönmeyi imkansız kılan bir değişimin doğasına dair bir şeyler bütünü olduğunu unutmamamız gerekmektedir. bu terim, bir sönmüş yıldızın diğeri etrafındaki dönüş hareketine atıfta bulunan imgesel özgürlüktür. bir anlamda, bireyin etrafından koparılmış bir devrim; özüne göre kullanılmasına aykırıdır. o bir şeyi değiştiren bir tekrar, tersine dönüşü olmayanı getiren bir özet dizisi değildir. tarihi üreten, tarihi yazan, tarihi tutumlarıyla belirleyen bizleri; aynı tutumların ve anlamların tekrarından alıp götüren bir süreçtir. herkesi aynı tulumda tutan, herkesi eşit ve birey olarak gören bir gerçekliktir devrim...

kral ile soytarının aynı zemine basacağının bilincindedir devrim. bu yüzden, bir devrim programlanamaz. kılıflandırılamaz çünkü programlanabilir olan daima iktidarın kevaşesi olmuş bir fahişe haz duygusudur.


devrimler, tarihi pandoranın kutusunun anahtarı diye değiştirmez, hayatı kötü bağlamda. daima sürprizler üretir içerisinde. insanın pedagojisi etkilidir bu unsurda. nasıl sosyalist bir devrimde ezilenler güçlü oluyorsa, diğer eksende de maddi gücü elinde tutanlar kazanıyor. insan hazzını sömürerek. tanım gereği daima önceden tahmin edilemez bir olasılık çuvalından çıkar devrimler. mülteci, anti - militer bir yapıda olduğu gibi. mülkiyetçi ve silahlı kuşatmayı da salık verebilirler. zıtların çatışmasıdır bu. insanı, devrim için çalışmaktan alıkoymaz, devrim için çalışmayı, mücadele etmeyi, korkuya düşmemeyi enjekte eden realist bir akımdır, insan kanında devrim. önceden tahmin edilemez olduğu için mücadele gerektirir. fedakarlık istediği için, korkulu süreçlerden geçirir bireyi. bizler çalışmak için, eşit, özgür birer birey olarak anladığımız sürece devrimi; devrim bireysellikten çıkıp, kollektivist bir hale bürünecektir.

dediğim şey melodik ve kanıksanmaz gelebilir. ama parmağını korteksine doğru bastıranlar, düşüncelerini diline sürgün etmeden kendilerine saplayanlar görecektir ki zamanın içerisindeki bu parçalı betimlemeleri. dilini tarih bilinciyle sürtüştüren bir şuur; hiç de o kadar saçma olmadığını gördüğünde, uyanıp toplumsallıktan ve feodaliteden uzak bir direnişin imkanlı olduğunu bire bir tadacaktır. üretken bir sürece katılmış bir şair ya da müzisyen gibi.... gerçekten kendinden yana bir kazanç beklemiyorsa birey, devrime nasıl bir nefer olduğunu görecektir gorki gibi, çernişevski gibi, yaşar kemal gibi...

eğer insan kendisini bütünüyle bir üniversiteye ya da konservatuara bağlanmış ise toplumun bütününü çürüten bir nefer mayadan başka bir unsur olamayacaktır. ama eğer zincirlerini kırıpta, diğerlerine benzer olmayan fikirlerini, özgün ve öznel yapısını izole edebilirse, düşünceleri dilinde; onu üretene kadar ne ürettiğini asla bilmeden mücadelesini yılmadan sürdürecektir.

hatta, tutunamayanlar olan bizlerin, kendi üretimlerinde intihar ya da deliliğe varma noktasının üstesinden gelmiş olan bütün yaratıcıların yaşamlarınındaki sözlerinin, neden muazzam bir şekilde sonradan kavrandığını gingsberg' in, goldman' ın, nietzsche' nin, kropotkin' in, tacitus' un imgelemlerinde geçen anekdotlarında görebiliriz...

benim görüşüme göre devrim fikri; süreç fikri ile tanımlanır. var olmayan bir şeyi üretmektedir. bu bağlamda sanattır devrim. şeylerin, düşüncelerin, duyguların ve duyarlılıkların tam olarak varlıkları içinde bir tekillik üretmektedir. bireyi doğurup, süreçte büyüten bir kundaktır devrim. bilinçsiz toplumsal alanda, söylemin ötesindeki bir düzeyde, mutasyonlara sebep olan bir araftır devrim. biz bunu bir varoluşsal tekilleşme süreci olarak adlandırsakta, devrim özdedir. kişinin camlarını parçalayıp, bileklerini kanatabilmesiyle cesaretlendirilir devrim. sorun tekil süreçlerin, onları bir çalışmada, bir metinde, birisiyle ya da başkalarıyla birlikte bir hayat tarzında ya da yaşam alanlarının veya yaratılacak özgürlüklerin keşfinde açıkça ifade ederek desteklenmesinin nasıl sağlanacağının dramatik bir tragedyasını; pandomimcinin sesi kadar tiz, kelebeğin kanat çırpışıyla yarattığı rüzgarlar kadar derinden kazanılan bir tekelleşmedir devrim. acılı bir süreç ve kazanılması meşakatli bir tualdir mücadele.

totalde ulaşılan ise, akılının ve bilincinin kendisine ait olduğunun farkında olan bireydedir devrim! bu sunu öğütler:

"...bilmesek de, istemesek de geçmiş zaman şimdiki zamanın içinde bütün canlılığıyla tik-taklarına devam eder... ama bugün, hatırlama hakkını canlandırmak ve hayata geçirmek, hiç bir zaman olmadığı kadar gereklidir: geçmişi tekrarlamak değil, tekrarlanmasını önlemek için, aptallığın ya da talihsizliğin sürekli yankısına mahkum olmayan seslerle konusabilmek için. nietzsche, bir yazısında voltaire' den bir alıntı yapar: doğruyu söyleyip kurban olmak gerekiyor. olmakta olan' ı işaret etmek / söylemek duymak istenilen bir şey olmadığında, artık orada, imleyenin varlığı sebebiyle bir korku dolayısıyla hınç kültürü doğuyor. imleyenin çevresinde kimse kalmadığı gibi herhangi bir imleme ediminde de saldırıya maruz kalıyor işaret eden... çoğu zaman. işte bu yüzden olmakta olan' ı değil ama bir şey söylemeyi / işaret etmeyi sorgulamaya başlıyor kişi ve kendini bundan azad edebiliyor. ancak olması istenen' e dair bir tutku / inanç taşıyorsa kişi, bu anlamda, bu uğurda " kurban olması ", " yalnızlığına / kendisine kaçması " gerekebiliyor. yoksa " kurban edilmesi " söz konusu olmaktadır, olması istenen' in dışında, olmakta olan' ın esirliğinde, kendi içinde yalnızlaştırılmakta, kendisinden koparılmaktadır daima."

bu yüzden: mücadele sende betimliyor kendini. uyku sürecindeki bireyin kalkması aşkla gerçekleşiyor. bireysel, mülkiyetsiz ve ihtiyaç kadarıyla...kalk.

cehennemin içerisinde aşkı sezmektir bizimkisi balık üstad.

sonuç: " duygularım fahiş fiyata gitmiş fahişemdi / hüznüme ay vurmuş...hepsi bu"

kan/mak

imge balık(A)!

balık'ım

bir hayalin peşinden çağıldamak...

damla damla kelimelere dökülürken sözcükler dilde izler bırakıyor. her ne kadar acılarla paspaslasamda yetmiyor bunları gizlemeye. dilimi, dilim dilim ederken dolduğum hislerimin ağırlığından, ezildiğim yaşamım; ancak bir kibrit ateşi süresince yanıyor, mutlulukla. acı benim siyam ikizim. korku, sadece hayatta düştüğüm uterusun kaybı korkusu.

ötekilerine göre garip ve serkeş bir duygu çürümesi bende ki. belkide şizofreniğim. belki de esrarkeş, mantarcı, halüsinojik etkili bir mutantım. ama mutluyum. karanlığın içerisindeki kerberos itinin havlaması bile ürkütmüyor beni. işaret parmağımı kesip önüne atıpta onu letheye doğru çekecek kadar fakir bir korkuya sahibim. ben öykünmeyi kana dolamış, mazoşistin biriyim.

bileklerimdeki cansızlığı hiç olmaksızın doğrayacak kadar faşistim kendime karşı. aylaksızlık üzerine harem emekçisi kadar estetiğe düşmanım. üzerinden geçen libidoların tüm pisliklerini içine çeken bir hayat kadını kadar boşum, hayatıma karşı. şu zaman. bu zaman. dolunaydaki mavi karanlık kadar puslu ve sisli olan düşüncelerim, sırat köprüsünü bileklerimde eğeler şimdi. mahşerin içerisinde emek diye bağırmak. ateşi sol avucuna alıp emek diye bağırmak adına...

unutma.

her ölüm bir özgürlüktür balık
 
unutma.

bizler devletlerin, tahakkümlerin, iktidarların kevaşeleri edildik ey insan. yazılarımızdaki kişisel bunalımlarımızı kendimize itiraf edemedik. korktuk, kaçtık. mücadeleyi bile içselleştirerek, kendimizi izole ettik. matemler tuttuk. acılar gördük. faşizmin dişleri arasında sindirildik, işkenceler gördük, sindirilip sonunda bedenlerimiz bir kürdan gibi eğri büğrü edilerek, çöp poşedi misali olan evlere atıldık.

inatçıydık. gölgemizden ayrılma cesaretini gösterecek kadar kan olduk, damla damla mücadeleleriyle bize vücut olanların peşinden aktık. sosyal yaşamlarımız bir urgan gölgesinde korkuya bulanmaya çalışılsa da vücutlarımızın o onurlu direnişi bize cesaret oldu. çıktık sokaklara. bastık tetiğe. düşüncenin saçmalarıyla etrafa dağılan bedenimizin toparlanma sürecinde, yetiştik, büyüdük, acı çektik ama pes etmedik. çünkü bu uğurda gelecek tek ölüm, öğrenmekle sıkıntıların farkına varacak bir dimağtı.

bu sayede keder ve ızdırabın iyimser halini soluyup, kendimize boyanacağız duvarlarda. böylelikle dünyanın şahidi olup, sloganlarımızla ibadet edeceğiz insanlara. mücadelelerimizle cesaret vereceğiz çevremize. şu ya da bu şekilde dünya olup; yaşanılanlar, görülenler, maruz kalınan işkenceler ne kadar acı olursa olsun çocuğumuzun öğrenmesini sağladıkça, akacak bu yürekten direnç kanı.

sonuç: balık olmak hapsolmak değildir!

düş]ün[&me

ölüm korkusuyla doğup, yaşama mutluluğuna alışamamak...

parafsızlıkla, tarafsızlıkla idame ettirememek özgür yaşamı.

...yosunlarının dal dal, kayalara dolanması. yengeçlerin kıyı kenarlarındaki deniz fenerlerini infilak ettirme isteği. ağaçların diplerine gizlenmiş solucanların, toprağı nefessiz bırakması. gölün gövdesine dolandığı, çamurlu bir sazlığın içerisindeki o karmaşayı, dibindeki su gibi her yanını saran, etine, kanına saldıran bu gürültüyü görmeyen yarasaların tahakküm ettiği yaşam...

neresindeyim bu labirentin. neresi çıkışı bu kaos deliğinin. yüzü, yüzsğz olan acılarla anlamıyoruz...

çıkılacak bir yüzü, bir yüzeyi yok oysa. bu ses insanın, iğrenç düşüncesizliğinden ötürü bataklaşmış okyanus gönlünün nasılda gölleştiğinin kanıtı. bu bataklığından kurtulmanın tek yolu..."

...yok. bizler kendi kökümüze saran dikenli sarmaşıklarız. dibimize uzanan, içi çürümeyle bezenmiş mutasyonlarız. tanrının yarası, toplumun çibanı, ailenin unuttuğu acılarız. bir otobüs bulmak için, zamanı defalarca kez kesip, doğrayıp yeniden prototiplendirebiliyorken. hayatı bu kadar yaşanamazda kılabiliyoruz.

korkuyorum sodomun hazzına alışık kalan bu sabit hayattan. 

bu sanrıyı kendimde yaşattığım düşüncesiyle, yastığımı nemlendirmiş kafamdaki düşüncelerimle fırlıyorum yataktan. kırmızı noktaları olan göz bebeğimin gebelendiği rüyalar işleyen beyinciğime, isyanlar diziyorum kelimelerimle. olmuyor. kölesi oluyoruz. batırıyorum kürdanları diş etlerime, acıyı empoze ediyorum üzerlerine. çünkü ben rahatsızım. 

küçükken hayal edebiliyorken, büyüdüğünde yasaklanıyorsun. susma payı bu. düşüncelerin yasaklanamazken düş etlerinde, kelimeleri giyindikçe insanlaşıyorlar ve ardından tahakkümce baltalar vuruluyor fütursuzca. çünkü sen toplumun bir ferdisin. toplum ise yanlış evrilmiş, tahakküm pinokyosu haline getirilmiş bir meta. elindeki sen içinde yaşamalısın. 

çünkü sen birey olarak yaşayamazsın.

....

..

.

ardılları kestim. 

akvaryum balığı olmak istemiyorum. oksijeni bile sıvılaştırıp alıyoruz artık. beyaz tozların hayallerine biat ediyoruz. yeşil hayallerin yapaylığına doluyoruz kendimizi. üç yapraklı güller ile seratonin kazanıyoruz. mekanik kevaşeler halinde sokaklarda komutlanıyoruz. 

bizler gerçeksiz, toplumsal yalanların sadık kanişleriyiz. korkuyor ve panik ataklaşıyoruz. gün geçtikçe birbirimizleşiyor ve tel tel çürüyoruz. nedir yosunu denizden çıkaran, yengeci bu kadar militan ettiren olgu. 

düşün?

balık olmak hapsolmak değildir

günü üçe bölüp, ortasından başlamak. 

bir çok mekanik yaşamda yoğunlaşmış kişilerin yaşadığı histir bu. herkes bir rotayı takip edemez. ettiği zaman mutlaka engeller çıkar. çıkan engelleri aşanlarda, bir daha ki sefere yeniden engellenir. bu engelleri ezip parçalayan insanlar mevcut yaşamda. böyle kişilerde perde arkasında bırakılırlar. 

neden?

çünkü popülizm kalıcı olmaktan öte, günü geçmişle anımsatmamaktır. nasıl olduğunu hatıra sayfalarımızı kokladıkça, genizlerimizde kimi zaman ağır bir koku gibi, kimi zamanda zihnimizde bizi yeniden doğuran bir duygu yumağı halinde anımsamamıza sebep olur. 

popüler kültür kolay yaşamı, günlük algılayıcılarımızın tahakkümünde geçireceğimiz hayatın gerekliliğini salık verir. isyan, direniş, savaşma, düşünme, aidiyet duygusu olmadan yaşama prototipini şiddetli bir halde savunur. bir çok alt açıklamasını içerisinde barındırır:

isyan olmadan; nasıl bir yatırım yapılırsa halka, halk onu tüketecek ve sessizce verileni hazmedecektir. ihtiyacını kendisi belirleyemeden, komutlarla yaşamaya başlayacaktır. otoraksinin kevaşesi haline gelerek, ruhani dünya rahatlığını imgelendirerek karşıt olmadan, biat eyleme kültürüyle yaşamını süreğenleştirecektir. bu prototip, her totoliter rejimin istediği birey formatıdır. zararsız ve istenendir.

direniş olmadan - bu zincirleme reaksiyon bozulamaz. eğer otoritenin prototipi olursak, kapitalizm için iyi bir katalizör oluruz. bugüne dek kapitalizmin sarsılmaz yapısı bunu iyi ezberlediği, ezberletmeyi de başardığı ve insanları asimile etmeyi başarıyla gerçekleştirdiği için; isyan olmaması şaşırtıcı olmayan bir üründür. bu tahakküm prototipinin yaşamını makyajlamıştır. yaşanmasını da istençli bir halde tüm bireylerin bilinçüstlerinden her türlü tahakküm silahıyla, zihinlere aşılamıştır. televizyonlar, post - modern siyasal yapılar, değerleri kişiye göre evrilmiş felsefeler, sanal deformasyon dünyasındaki asosyal yaşam gerekliliğini hakim kılarak bunu gayet başarılı bir rotada yol almasını sağlamışlardır.

düşüncenin eyleme dökülmemesi; bu sistemin yıkılmaz hükmünü beslemiştir. eşber yağmur dereliyi içeri atan idari yönetimler, bunu çok iyi kanıtlamıştır. izledikleri sistemlerde bunları hatırlamayan bizler, iyi birer piyon haline geldik. asosyal olarak, net üzerinden götürdüğümüz bilmem kaç kişiyiz oluşumlarıyla, düşünmeden, hiç bir eylem yapmadan asosyal bir bünyeyle sadece bulutumsu bir isyancı, direnişçi yapıdayız bugünde. beis olan ise bu imitasyon yapılarında da bile bizim yerimize düşünenlerin, yine tahakkümün sadık köpekleri olduğunu göremeyişimizdir. düşünmek engellenemez ama dile dökülmesiyle birlikte, kelimelerle ifade giyindirildiği zaman yasakçı zihniyetin baltalarına maruz kalabilir. bunun en açık örneği geçmişten günümüze gelen kitap yasaklamalarıdır.

aidiyet duygusu mekanikleşen bireylerde olmayan, gereksiz olarak duyumsanan bir histir. isyancı, direnişçi, düşünen bir insan olarak uğur mumcu, ahmet taner kışlalı, hrant dink ve diğerleri bu hisse sahip oldukları için istanmeyen aydınlıklarıdr. aidiyet duygusuyla, çocukların ne olduğunu görebilmeleri için daimi bir bünye ile yazılarına kalıp sağlamışlardı öznel düşünceleriyle. tahakkümün tuvalet kağıdı olmadıkları içinde prototipler ile katledildiler. bugün olmayan bu gerçek aydınlar sayesinde az da olsa umudumuzu titrek bir halde dik tutabiliyoruz. yaşamın ortasından başlasakta, istediğimiz taktirde, üzerimize çullanan idari çürümüş tahakkümün yaptığı yanlışlara isyan edebiliyoruz. toplumsal bilinç oluşturabileceğimizi tekel direnişiyle gösterebiliyoruz. peki bunları yapabilirken, neden bunları unutuyoruz...

sonuç: balık olmak hapsolmak değildir. balık olmak içerisinde girmek istemeyeceğin bir akvaryumda harakiri yapabilme cesaretidir.

öptüm

we have to back at work

merdivenden inerken acınızı kucağınıza alıp yaşamak.

ağlamak ve gülme eylemsizliğiyle acıya hançerlenmek. dilim dilim edilmiş yaşamlarımız, quasimodo' nun imkansız aşkına dönüşmüş. her bir yanımız ateşlenmişte, közlenmeye başlamış. toprağa ayaklarımız kavuştuğunda ağırlaşmaya başlamış yükümüz. derdi, derde katarak ağırlaşmaya devam etmişiz. birbirimizin nefesine dolanırken yapayalnız kalarak asosyalleşmişiz. sanrılarımızın kokusu ile genizlerimiz akmış, göz yaşlarımız yanaklarımızı vaftiz etmiş. bizler kirli doğmuş, temiz ölüyoruz. 

susmak şimdi eylemsizlik. 

söz yaşları ise tanrının gölgesi...

yol boyunca deniz kıyısında firar eden yengeçleriz...

tut. bir ucunu süreğenleştirdiğin köle yaşam nasılda monotonlaştırıyor. nasılda münazaralara konu olmuşta, öbekleriniz parçalanmış. yorumlar, yoğrulmadan yorulmuş ihtiyaçlara dönüşerek, insan için yalanı simgelemiş. biz sizin on iki parmak bağırsağınız gibi değiliz diyen, bir çok düşünce bezemiş metaforlarımızı. ellerimize tutturulan bu absürdlüklere dayanmaz olmuş beyin. korteks şeker tepsisi gibi parıldayan bir raf halinde, sığ ve dümdüz edilmiş.

acı olgunlaştığında kederlendirir. gerçek ise yalanı kurutan metan gibi suratları ekşitir. çamur üstüne bastıkça sıçrar. kendimiz, kendimizi bildikçe suskunlaşırız. dilimiz dile değdikçe, dile dolandıkça çiçeklenir. hislerimiz, hislendikçe, dilde çiçek derildikçe coşkunlaştırılmış hayallerimiz bizi direnmeye mahkumlaştırır:.. korku ise annenin kekik kokulu çorbasının, tadına ulaşamamak, tadını bir daha alamamaktır. bu gittikçe artan temelsiz binanın üzerimize çökmesi, yosunların duygulara sarılması, insanın hislerinden tomurcuklanarak köküne dolanmasıdır.

hayat...

sarmaşık gibi kaç kez kendini dolayacağını bilmeyen şuursuz, bitkisel düzendir. 

...kül kedisi gibi düzenbaz bir hayalperest değil, sömürülmüş bir kızın, ironik kevaşe yaşamıdır. iki açıktan, karanlıktaki umutlu bekleyişi dua ile elde etme sanrısından öte materyalist bir yaşamdır. kül kediliği kandırılmış mahduriyetin hayali mücadelesidir. mücadele etmek ile gerçek olmayanı elde etme güdüsü piç bir batıldır. hayat buna ılımsız, tırnaklarının arasındaki kir kadar gerçek olmayan derinliktir. - sen ne isen "o"sundur. o andan sonra savaşma gelişim için - demek ise basit bir deformasyon önerisidir. tahakküm isteği budur. bunu kabul etmeyen bir koyun ise, şiddetsiz bir zerzeledir yaşamınızda. sadece sizi bulandıran mürekkep balığıdır. eylemsizde olsan gelişirsin demek, pinokyonun uzayan uzvunun burnu olmadığı, düşünceleri olduğu gerçeğini yüzümüze vuran tokatla eşdeğerdir.

kısacası sen ağaç gövdesindeki halkaların, durgun suya düşen dalganın yarattığı o kaos dairelerinin, rüzgarın içerisine aldığı kelebeğin kanatlarındaki dirençsin. hayat neresinden bakarsan, orasından yaşayacağın değil; neresinden başlarsan, orasından tutupta kendince evriltiğindir.

 sevgili.

dip not: we have to back at work.

koy(un)cu toplum

ileri demokratik toplumumuzdaki giderek artan faşizanlık üzerine herkes körleşmiş halde...

köhneleşmiş bir gelişim süreci izlemekte. işsizlik hat safhada yer almakta. herkeste birbirinin aynısı. düşünceler, söylemler, fikirler, giyimler, sanat anlayışları, bakış açıları, yaşam tarzları... her şeyin tek bir notadan ibaret olduğu günümüzde olay git gide trajedik bir hal almakta. ama herkes mutlu... 

nasıl mı?

japonya' da nükleer bir tehdit dünya' yı tehdit ederken bizler bu olayı ibrahim tatlıses' in kafasından vurulmasıyla birlikte gözardı ediyoruz herşeyi. bilmem kaç bin insan o deprem sonrasında ölüp, bilmem kaç milyon insanı tehdit eden bir nükleer tehdit ortada varken, bizler ibrahimin kafasına giren tek bir kurşunla onu izliyoruz / izlettiriliyoruz. kimse yedi nesil sonramızı bile etkileyecek olan tehditin farkında değil. olamaz. çünkü birileri bizim neyi düşünmemiz gerektiğini belirliyor. bunun sebebi ise aynısının bizde de olacağını bile bile birilerinin kondomu olanlar yüzünden, göz ardı ediliyor yaşamlarımız.  bu erkin faşizmi!

nasıl mı akkuyu nükleer santraliyle....

teknolojik anlamda alternatif enerji kaynaklarını kullanabilecek konumumuz varken kullanmayıp, bunu kullanmamız nedendir kimse sorgulamıyor. dayatılan ise bilgisayardan yayılan radyasyonla aynı radyasyonu yayıcak denilmesi, nasıl bir tahakkümce yönetildiğimizin en acı örneğidir bu. bunun sebebi bilimden, araştırma kültüründen, okuma kültüründen soğutulup, uzaklaştırılan bir toplum haline geldiğimizdendir. en basitinden akkuyu'yu yapacak şirket çernobil faciasından sorumlu olan şirkettir. hiç teklif, ihale alınmadan verilen bu şirketin yarattığı felaket dolayısıyla nice insanlarımızı kaybettik karadenizde...(kazım koyuncu'yu saygıyla anıyoruz...)

bunun sorumlusu bizleriz. çay içip bakın bana birşey olmuyor diyen zarurilerin yansımaları bugün hala iktidardaysa oturup bir düşünmeliyiz.

insan ve iktidar

tahakkümsüz olmadan, halkın olmayacağını savunanlar ve iktidar...

aynı saksafondan ses çıkartıyorlar. 

çünkü onlar oturduğumuz odanın temiz havası gibiler.... değerleri yokluklarında, ortada bize kalan fazla havayla anlaşılan bir olgu değil. onlarsız yaşanamayacağı içinde değil... bunun değeri; oksijeni hiç değiştirmeden aldımızda, vücudumuzun çürümesine karşı, narkozlu bir hasta gibi seyirci kaldığımızda, aldığımız ideolojik uyuşturucularla şuursuzca ölümü kucaklıyoruz. 

sonuç: bizler iktidar için yürüyen zombileriz.

patagonya'nın tutturgaçları

hepimiz kaderimizin üzerindeki günahlarımızı sıvamak için, çamur atarız başkalarına. bunun anlamsızlığı içerisinde hatalarımızı o kadar fazla tekrarlarız ki bu süreç belli bir zaman sonra kendi halinde bir morfine döner. 

ölüm soluksuz içilen bir su kadar kolay akar boğazdan. miden kasılır. vagus sinirin uyarılar gönderir. yüzün morarsa da sen inatla işine devam edersin. işte ölüm, böyle arzulanır bir şeydir.kurumuş et parçaları gibi askıyız bedenimize. 

kargalar uçar maviliklerimizde, akbabalar siperlerde dört gözle mevzilenmiştir. hazır ol!

ben eteneden düştüğümden beri yürüyorum. topuklarım 8 aylıkken çatlamaya başladı. dünyaya ağlıyorum durmadan. aynalara tükürüp, dünyaya burun kıvırıyorum. ben kendi üçyüzaltmışımda yaşıyorum. bencilliyetin boğuk sesi bu. 

tırnaklarımı uzatacak kadar vakitsizdim ben. kalamışta kahvehanenin önündeki çınarda, çok hayal gömdüm. gölgelerim hep değişik boylarda olmadı. güneşe  dik durmayan göğüslerin arzusunu hep yarasanın bakışıyla algıladım ben. keşkelerim hep ölüydü. aydınlıklarım ise bir ara iki karanlıkta doğdu. 

ses sussuz bir devenin çölde dört nala koşabilmesi kadar hızlıdır. dünya aşıladı umutlarınıtopraklarıma. kadınsal bir estetik. kapitalist bir imge bu. koş-tut-sat koşulların tezatlığına sıkışmış sevişgenliktir bu...

kul giderse, tanrı kalmaz.

katl-i vacip ölüm bağır!

arzular, yaralanınca kanar avuçlarına. kalma git uyruğuna. kopar bu oportünist diyardan kendini. gölgen değişimlere girmeden ağla. ruhunu vaftiz et ve arın. sus kulaklarına. bağır diyarlara. isyan sessizlikte beis,karanlıkta zarif durmaz. biriktirdiklerini bozdurmanın kısa çekişmeleri bunlar. içselleşen günahların en kaşar halinin piyonlarıyız biz. sistemin kevaşesi insan. zevk için sevişen totoliter dilleri koparmadıkça unutmayın ki hepimiz bu düzenin supportlarıyız.

patagonya'nın supportları - 1

makyajı ölümsüz kılan sınıf sevdasıdır

 

 

 

sınıfsal toplumlarda, bilinçsizlikle desteklenen sınıflı toplum yapısının canlı kalması, hiyerarşinin işidir. tahaküm bunu gerçekleştirirken, elindeki metalar çok temel, bilindik şeylerdir. başta yalan söyleyerek gerçeklere çamur atar. gerçekler yalanlarla sıvanır. bu siyasi otoritenin yarattığı kaostur. insanlar çakallaşarak, gruplara ayrılır. birbirlerini anlaşabildikleri / anlaşamadıkları veya başka sınıflandırmalarla ayırt eder. bunu çeşitli katalizörlerin etkisinde kalarak daimi kılarlar. biraz daha açarsak olay şu eksende gider:  ....din oyun hamuru haline getirilerek insanların ayrışması sağlanır. paranın ölümsüz olduğu dayatılarak, antropolojik insan gelişimi değiştirilir. hiyerarşinin oluşumunu bilmemek bilinçsizliğin aleni ifadesidir.

sonuç: makyajlanmış düzgün toplumların içlerindeki çürmüşlük futbol ile, televizyondaki imitasyon yaşamlar ile, apolitik birey formu ile gizlenmektedir. bu da ebedi bilgisizliği doğurmaktadır.hatta bilimsel gerçeklerin bile yalanlarla sıvanması aymazlığına kadar gitmektedir.

yaşama(ma)ya

gün 

geceye

dolanarak,

beklentileri 

çok ötelere bırakıyor...

ağlayan yürekler

-in puslu gölgeleri 

geride. 

kokmuş

onca yaşamın iğrençlikleri

tüm genizleri işgal eylemiş.

sen,

sen olmanın 

uğraşısında

-sındır.

kimi ne ne

yaşama etiği

danimarka medeniyeti

vikinglerden beri 1000 yıldır süre gelen insanlık dışı kültürel medeniyet görüntüsü.

wilhelm reich

 

 

dobrzanica doğumlu ünlü psikanalist. freud' un öğrencisidir. bir çok psikolog/psikanalist gibi freud' a bok atmak yerine, onun tezlerini daha ileriye götürmeye çalışmıştır. 1927' de alman komünist partisinde görev alarak emekçi mahallelerde, işçiler için ücretsiz bakımevleri kurmuştur. toplumsal tedavilerde gönüllü çalışmalar yapmıştır. reich'in en önemli saptamalarından biri: "...medeniyetin içerdiği cinsel gelişimin, bireyler üzerindeki etkisi; toplumların oluşumunda iskelet görevi üstlendiğini" söyler.

 

bugün kü sakat ekolojiyi incelediğinizde yadsınamaz bir gerçekliği orttaya koymuştur. 

 

ayrıca: aile yapısının temelindeki gelişim ile burjuva sınıfının karakterinin yakından ilişkili olduğunu söyler. sistem içerisinde var olan kadının üzerindeki baskının, temeline, erk' i yerleştirir. bunun kırılması ise örgütlü mücadelededir savunusundadır. psikolojik olarak sağlıklı ve sağlıksız bünyelerin, sınıfsız toplum ile sağlanabileceğini açıklar. bundan öte freud' a ek olarak; "...cinsel özgürlüğün bulunmadığı bir uygarlıkta, insanlığın büyük bir stres içerisinde gerginlikle yaşayacağını söyler."

 

bu gerginlikle, bugünkü modernist, libidosu yüksek, savaşçı toplumların arasındaki çatışkılara mükemmel bir çıkartım yapar reich. 

 

kısacası reich'i okurken, yaşamınızın aynası olduğunu hissedeceksiniz. bu kadar rasyonalist, güzellikte çıkarımlarda bulunan, psikanalisttir wilhelm reich.